Podcast zet vragen bij ‘Dutch protocol’

Psychologische verkenningen

Sasha Ayed en Stella O’Malley zijn twee psychotherapeuten die veel adolescenten met gender dysforie behandelen. In hun podcast ‘Gender: a wider lens‘ praten ze hier samen over.

Ze geloven in het belang van psychotherapie als behandeling van gender dysforie, waarbij ze, samen met de patiënt, op zoek gaan waar die gevoelens vandaan komen en hoe de patiënt er vanaf kan komen of er mee kan leren leven, zonder over te gaan op zware medische behandelingen. 

In hun podcast nemen ze, zoals ze het zelf omschrijven, een diepe duik in een psychologische verkenning van lichaam, geest identiteit, cultuur en psyche, vaak met interessante gasten.

De genderpioniers
In een serie van twaalf podcasts interviewen ze allerlei doktoren, onderzoekers en andere professionals die de basis hebben gelegd van hoe we nu denken over seksualiteit en gender (dysforie), de pioniers. Het is een interessante serie geworden, en ze geven ook de ‘extended notes’ met een korte samenvatting van het interview.

Behandeling met puberteitsremmers
In aflevering 66 interviewen ze Steensma en de Vries, de grondleggers van het zgn. ‘Dutch model’, waarbij kinderen die (erg) aan gender dysforie lijden puberteitsremmers krijgen zodat ze niet de natuurlijke puberteit doormaken die bij hun lichaam past en niet uitgroeien tot een volwassene met alle typische kenmerken van het geslacht dat ze niet willen. Dit zou ze langer de tijd geven om te bedenken of ze zich echt van het andere geslacht voelen of niet. Helaas werkt het niet zo, want hoewel de meeste kinderen over de dysforie heen groeien, gaan kinderen die met puberteitsremmers behandeld worden door naar een levenslange behandeling met hormonen van het andere geslacht. Bovendien zijn deze medicijnen zwaar en niet onomkeerbaar.

Bovendien is de puberteit is meer dan ontwikkeling van de geslachtskenmerken, ook de hersenen maken een groeispurt door. 

Geschokt over tekortkomingen van de studie
In aflevering 69 kijken ze terug op dit interview en ze waren behoorlijk geschokt over wat ze gehoord hadden.

De claim over het succes van de behandeling met puberteitsremmers is gebaseerd op het toepassen van de ‘gender dysphoria scale’- de vragenlijst waarmee een score werd berekend hoe erg een patiënt leed onder zijn of haar gender dysforie en volgens Steensma en de Vries was de gender dysforie na de behandeling enorm afgenomen.

Normaal wordt dezelfde vragenlijst voor en na de behandeling gebruikt. Maar omdat de patiënt van geslacht gewisseld zou zijn, werd de vragenlijst voor het andere geslacht gebruikt. 

Dus aan een meisje dat bij de kliniek komt omdat ze zich ongelukkig voelt omdat ze een meisjeslijf heeft en zich een jongen voelt, wordt gevraagd hoe blij ze is dat ze meisje is, wat ze gemeen heeft met andere meisjes en of ze liever als jongen zou willen leven.

Na de behandeling kreeg ze de vragen voor jongens, ‘als iemand me een jongen noemt ben ik ongelukkig’, ‘ik vind het naar om erecties te krijgen’ etc. 
Daaruit werd de conclusie getrokken dat de gender dysforie genezen was.

Stella en Sasha stellen dat ze ook als ze helemaal geen behandeling had gehad, geantwoord had dat ze bv blij was als iemand dacht dat ze een jongen was.  Verder was de patiënt niet echt veel beter geworden als je keek naar bv depressie. 

Ook in de follow up studie na twintig jaar leek de patiënt een niet erg gelukkig leven te lijden, maar volgens Steensma werd de therapie alleen toegepast bij heel zware gevallen met heftige problemen waarvoor een echt gelukkig leven niet weggelegd was.  Op deze studie, met deze beperkingen, is dus wereldwijd de behandeling van kinderen met gender dysforie gebaseerd. 

Later zeiden Steensma en de Vries dat de populatie die nu binnenkomt juist mentaal gezond is en alleen dysforie heeft en al geholpen wil worden voor de puberteit echt begint.
Kennelijk worden de puberteitsremmers dus aan meer groepen verstrekt. 

Retrospectief
Volwassenen die zich transgender noemen zeggen vaak dat ze zelf heel graag puberteitsremmers gehad hadden, maar je weet niet of een jonge patiënt (juist door puberteit door te maken) over zijn/haar eigen dysforie heen zal groeien of niet en bovendien neem je je hele leven mee, je kunt niet zeggen hoe het gelopen was als iets anders was geweest. Bovendien zijn het  soms ook volwassenen die een heel leven hebben geleid, een seksleven en orgasmes hebben gehad en misschien zelfs kinderen hebben gekregen die nu voor jongeren spreken en zeggen dat ze dat niet nodig hebben. 

Aanrader
Sasha en Stella bespreken onder ander nog of obsessies een rol spelen en hoe patiënten volstrekt rationeel kunnen zijn behalve op een klein gebiedje. 

Als je goed engels kunt verstaan zijn deze podcasts zeker de moeite waard om naar te luisteren.