Rapid Onset Gender Dysphoria en Detransitioning

Plotselinge genderdysforie

In 2018 schreef Lisa Littman een artikel in Plos One over een fenomeen dat ze Rapid Onset Gender Dysphoria noemde. Het was haar opgevallen dat de groep van kinderen met gender dysforie (het idee dat het geslacht van je lichaam niet overeenkomt met hoe je je voelt en daar onder lijdt) de laatste jaren enorm was toegenomen en dat het andere kinderen betrof, in plaats van jongens die vanaf heel jong af aan ongelukkig waren met hun geslacht, waren het nu vooral meiden die rond het begin van de puberteit ineens beweerden dat ze eigenlijk jongens waren, terwijl ze daarvoor hier nooit iets over hadden laten merken.

Enquete onder 256 ouders
Als eerste aanzet liet ze een groot aantal ouders (256)  vragenlijsten invullen. Er kwam veel kritiek op het artikel, maar het tijdschrift heeft het, na wat minieme wijzigingen, gewoon laten staan. 

Hoewel ROGD nog geen officiële medische term is, herkennen veel ouders het fenomeen en het is ook te zien in de cijfers van transgenderklinieken. Het aantal meisjes dat als jongen wil leven is buitengewoon hard gestegen en niemand heeft er een goede verklaring voor. Ook waren er vaak groepjes van vriendinnen, waar in meerdere jongeren claimden dat ze transgender waren, wat statistisch eigenlijk onmogelijk is. Ze was bang dat er een soort groepsdynamiek gaande was, waarbij de vriendinnen zich als het ware aan staken. 

Onherstelbare schade
Journaliste Abigail Shrier was geschokt over de kritiek op Litmann en de pogingen om haar artikel te laten verwijderen en de ernst van de situatie en besloot als journalist op onderzoek uit te gaan. 

Ze heeft veel ouders en transgenders gesproken en hierover een boek geschreven, Irreversible Damage-The Transgender Craze Seducing Our Daughters  (Onomkeerbare schade) Ze probeert te beschrijven hoe moeilijk het kan zijn voor meisjes om op te groeien in onze tijd met sociale media en sociale bubbels, vooral voor lesbische meisjes en meisjes met mentale problemen en hoe snel (in de VS) jonge vrouwen (en soms meisjes) hormoonbehandelingen en operaties kunnen krijgen. Veel ouders verloren het contact met hun dochters, ondanks dat ze progressieve, meelevende ouders waren, zelfs ouders die je wel helikopterouders of curlingouders zou kunnen noemen.

Zelfdiagnose via TikTok
De grote angst is dat deze meisjes een medisch traject in gaan nadat ze zichzelf min of meer gediagnosticeerd hebben en dat er te weinig gekeken werd naar andere, onderliggende problematiek. Op Tiktok, YouTube en Reddit zijn veel influencers en groepen te vinden die vertellen hoe goed hun transitie werkte voor hunzelf. De meisjes leren daar ook de taal waarmee ze hun eigen diagnose kunnen beschrijven zodat ze, vooral in de VS, snel doktoren of psychologen kunnen vinden die deze diagnose bevestigen en zo ondergaan ze zware behandelingen met hormonen of chirurgie die onomkeerbaar zijn en ze eigenlijk helemaal niet helpt en later lijden onder de beslissingen die ze hebben genomen. 

Stoppen met transitie
Lisa Littman  heeft nu weer onderzoek gedaan en een artikel geschreven (Archives of Sexual Behavior) over ‘detransitioners’, mensen die stoppen met hun medicatie of ook operaties ondergaan om weer terugkeren naar hun geboortgeslacht . Ze vroeg 69 geboren vrouwen en 31 geboren mannen naar hun redenen voor transitie en detransitie. 
De reden die het meest gegeven werd is dat ze zich meer comfortabel voelden in hun eigen sekse, maar ook zorgen om mogelijke medische complicaties en inzichten over de oorzaken van hun gender dysforie (bv trauma, misbruik of andere mentale problemen werden als reden gegeven. 23% gaf aan ze moeite hadden om zichzelf te accepteren als homo, lesbisch of biseksueel. 23% gaf aan dat ze discriminatie ervoeren en daarom weer gingen leven als hun geboortegeslacht. Er waren ook een paar die zichzelf nu nonbinair noemen. 

Onvoldoende onderzoek naar problemen
Een meerderheid van 55% voelde dat de evaluatie van hun problemen onvoldoende was geweest voor ze in transitie gingen en 24% heeft niet aan hun oude behandelaars verteld dat ze in detransitie gingen.  Littman hoopt dat deze groep meer onderzocht gaat worden, omdat ze eigenlijk pas sinds kort zichtbaar zijn en ze misschien een snel groeiende groep zijn. 
Er wordt vaak gezegd dat er maar een heel klein percentage met spijt is, maar dat weten de behandelaars dus helemaal niet, omdat ze de meeste detransitioners niet meer zien.

In het artikel staan links naar blogs en literatuur over dit onderwerp, de oudste uit 2016.

Medische vooruitgang of gevaarlijke behandeling
Recent verscheen er ook dit artikel van Alison Clayton, in de Archives of Sexual Behavior, waarin ze vraagtekens zet bij de Genderbevestigende behandeling. Ze kijkt ook in de geschiedenis van de psychologie, psychiatrie en geneeskunde naar schadelijke behandelingen die toen het minst van twee kwaden leken, maar eigenlijk alleen maar slecht uit gepakt hebben. .