Trans Zorg Nu! of zorgvuldigheid?

Op 26 juni organiseert de organisatie Trans Zorg Nu!  https://transzorgnu.noblogs.org een demonstratie in Amsterdam.

Op hun website lezen we de eisen, hieronder in schuine letters:

Weg met wachtlijsten en diagnoses, naar zelfbeschikking en decentralisatie.

Op zaterdag 26 juni 2021 om 1 uur organiseert Trans Zorg Nu! een demonstratie op het George Gershwinplein in Amsterdam, tegen de wantoestanden in de transgenderzorg en voor een structureel ander systeem van transitiezorg op basis van zelfbeschikking en decentralisatie.

Jarenlange wachttijden, achterhaalde en vernederende diagnoseprocedures, onkunde en machtsmisbruik; de Instagrampagina VU Gender (Mis)Treatment bracht de afgelopen weken haarfijn in beeld wat er aan de hand is. Anno 2021 worden transgender mensen nog steeds minder serieus genomen als ze non-binair zijn, wordt zorg vertraagd als mensen autistisch of depressief zijn of een traumatisch verleden hebben. 

Stel je voor dat er grondig onderzoek wordt gedaan waar het gevoel van onvrede over het eigen lichaam vandaan komt voor er onomkeerbare operaties en zware hormonen toegepast worden. Autisme, depressie of een traumatisch verleden verdwijnen niet door een transitie, maar kunnen wel tot een gevoel van (gender)dysforie leiden, luister bijvoorbeeld naar Keira Bell of andere detransitioners. 

Wie in transitie wil wordt gedwongen te voldoen aan het achterhaalde beeld dat de arts heeft van wat een transgender is, en dient braaf antwoord te geven op ongepaste vragen over seksleven en masturbatiegewoontes. Maar weinig patiënten durven kritiek te uiten, vanwege de enorme machtspositie van de arts. Assertieve patiënten die te veel weerwoord bieden merken dat ze worden tegengewerkt en dat zorg wordt vertraagd of ontzegd.

Wat is een assertieve patiënt? Iemand die met een boodschappenlijstje bij de arts komt? Iemand die bij elke onderzoeksvraag zegt: gaat je niets aan? Zodat een psycholoog denkt dat er meer speelt? We zullen het nooit weten, want de artsen mogen niet spreken over wat er in de behandelkamer gebeurt en dat is een groot goed. Misschien ook wel belangrijk dat, als je stappen neemt die (de werking van) je genitaliën (kunnen) aan tasten, je over de betekenis van je genitaliën voor jou met je arts spreekt. 

Deze klachten zijn niet nieuw. Ze spelen al decennia. De claim dat de genderteams niet kunnen anticiperen op het groeiende aantal patiënten was ooit geloofwaardig, maar houdt tien jaar later geen stand. Ook op het gebied van de behandeling zelf beloven de genderteams keer op keer verbetering en keer op keer verandert er niets. Ze blijven vasthouden aan onzin-diagnoses en protocollen en weigeren de macht die ze over patiënten hebben op te geven. Beloftes zoals patiënten geen diagnose-trajecten meer laten herhalen en non-binaire mensen serieus nemen, worden niet nagekomen. 

Dit is misschien een goed punt, geen diagnose-trajecten herhalen, maar soms wil een arts ook dat er een collega naar kijkt om een goede diagnose te stellen. Een patiënt denkt altijd dat hij of zij het duidelijk ziet en kan tunnelvisie hebben, maar een arts of psycholoog moet breder kijken. En kan zo soms zomaar met iets komen dat de patiënt liever niet van zichzelf wil weten en die spreekt dan van een ‘onzin-diagnose’. Dat maakt het nog niet onwaar. 

Maar inderdaad, ook artsen zijn niet altijd even scherp, dus kritisch blijven is goed. 

Het is duidelijk dat we van de genderteams geen oplossingen kunnen verwachten. Ze willen en kunnen het niet. Er is een structurele verandering van de transgenderzorg nodig.

Onze eisen:

1. Geen wachtlijsten.

De wachtlijsten van de genderteams, van twee tot soms bijna drie jaar dwingen transgender mensen om een belangrijk deel van hun leven op pauze te zetten en veroorzaken onacceptabel lijden. Door transitiezorg te decentraliseren en toegankelijk te maken zonder diagnose kunnen de wachtlijsten voor eens en altijd verleden tijd worden.

Zorg toegankelijk maken zonder diagnose, wat kan er fout gaan? Dit is precies wat er in de Verenigde Staten gebeurt. Commerciële klinieken behandelen volgens het “u vraagt, wij draaien” principe en maken er flink reclame voor. Geen wachtlijsten, maar een boel detransitioners, mensen met spijt die ontdekken dat hun dysforie (het gevoel dat hun lichaam niet klopt met hun gevoel) eigenlijk niet overgaat na operaties en hormoonbehandelingen, wat die aardige, meevoelende artsen toch beloofd hadden. Misschien nog een operatie die je eerst eigenlijk niet wou, als dat nou toch helpt? Kassa! Vrouwen die testosteron gebruiken krijgen te maken met onomkeerbare effecten, zoals gezichtsbeharing, vruchtbaarheidsproblemen en een veranderde stem, het is dus niet niks. En dan zijn er nog veel meer risico’s voor de gezondheid.

2. Geen diagnose; volledige zelfbeschikking.

Transgender zijn kan niet gediagnosticeerd worden. De diagnose is niets anders dan gatekeeping: cisgender artsen die bepalen wie er trans genoeg is, en hoe die persoon dat mag uiten. Het diagnoseproces geeft artsen macht over trans mensen en maakt de grote misstanden in de transgenderzorg mogelijk. Dit moet stoppen. Transgender mensen moeten volledige zelfbeschikking krijgen en toegang tot alle vormen van transitiezorg zonder diagnose. Wij willen de regie over onze eigen zorg en ons eigen lichaam.

Je mag het ook uiten zoals je wilt, niemand die je stopt. Wat je wilt is dat artsen precies doen wat jij wilt. Artsen hebben een eed afgelegd, dat ze geen dingen doen die mensen schaden en de dingen die je wilt schaden mensen, ook al lijken ze voor veel transgenders het minste van twee kwaden. Als je wilt dat artsen precies doen wat jij wilt, betaal je het zelf maar, dan heb je volledige regie. Nu eis je dat andere mensen via de zorgverzekering het betalen voor jou en er geen arts naar mag kijken. En had je ook een leeftijdsgrens in gedachten? Of weten kinderen ook wat goed voor ze is, als ze denken dat ze van het andere geslacht zijn?

3. Decentraliseer de transgenderzorg, doorbreek het monopolie.

Om echt voldoende, goede en toegankelijke zorg te realiseren moet de transitiezorg losgetrokken worden van de genderteams. De meeste transitiezorg is geen specialistisch werk en kan snel, lokaal en veilig beschikbaar worden gesteld via de huisarts. De huisarts is al bevoegd om hormoonbehandelingen voor te schrijven en zou dit nog beter kunnen doen met een korte bijscholing en toegang tot advies van een endocrinoloog bij complicaties.

Gelukkig hebben huisartsen het helemaal niet druk en alle tijd voor een extra cursus. Wat, complicaties?!!!

Zaken zoals logopedie en laserbehandelingen zijn al lokaal beschikbaar, er is alleen vergoeding van de zorgverzekeraar nodig voor transgender mensen die deze zorg zoeken zonder een doorverwijzing van het genderteam.

Misschien zijn er ook wel mannen die liever geen baard hebben en zich willen laten laseren om zich niet meer te hoeven scheren. Kunnen die dit dan ook vergoed krijgen?

Ziekenhuizen tenslotte moeten zich concentreren op het sterk uitbreidden van de operatiecapaciteit en dit openstellen voor alle transgender mensen die deze zorg nodig hebben, ongeacht of zij bij een genderteam zijn geweest.

Misschien is dit meer iets voor particuliere klinieken. Als de toestand zo vreselijk is, valt er goed aan te verdienen, net als aan borstvergrotingen en andere plastische chirurgie voor mensen die ongelukkig zijn met hun lichaam of delen daar van.  

Extra (operatie)capaciteit is nuttig, dat zien we ook in deze coronatijd, maar laten we dan eerst de kankerpatiënten en slachtoffers van ongelukken goed helpen. 

Ik lees hierin dat je vindt dat je zo moet kunnen aankloppen bij een ziekenhuis om geopereerd te worden, dat kan dus echt niemand en dat is een goede zaak. En het is en blijft specialistische hulp, waar een chirurg in getraind moet (willen) worden. 

4. Transgender zorg in transgender handen

Transgender patiënten moeten terecht kunnen bij zorgverleners die weten wat ze meemaken. Transgender studenten en zorgverleners die zich willen richten op transitiezorg, moeten hier de middelen voor krijgen. Transgender mensen die zelf al expertise hebben ontwikkeld op het gebied van transitiezorg, moeten versneld een bevoegdheid kunnen halen om deze zorg aan te kunnen bieden.

Natuurlijk moet dat versneld, want zorgvuldigheid is geloof ik niet een woord in de vocabulaire van Trans Zorg Nu!. Als de slager ontdekt dat hij of zij transgender is, kan ie ook wel opereren na een cursus, handigheid met messen en vlees is er al? Mensen met genderdysforie hebben, net als iedereen, recht op goede gezondheidszorg en diagnostiek en behandelingen, maar dat vindt Trans Zorg Nu! kennelijk niet, die willen zoveel mogelijk mensen zo snel mogelijk in transitie laten gaan. 

Transgender mensen die hun eigen zorg noodzakelijkerwijs in eigen hand hebben genomen, moeten per direct en onvoorwaardelijk toegang krijgen tot veilige medicatie en bloedtesten. Informatie over medicatie en bloedwaardes moet voor iedereen toegankelijk zijn.

Wij zijn niet langer bereid vernederende gesprekken met psychiaters te voeren om te bewijzen dat we ‘trans genoeg’ zijn. Wij zijn niet langer bereid jaren te wachten op noodzakelijke zorg. Wij eisen een einde aan de macht van de genderteams en realisatie van snelle, lokale zorg op basis van eigen regie over eigen lichaam. Sluit je bij ons aan op zaterdag 26 juni 2021 om 13.00 uur op het George Gershwinplein, Amsterdam.

Trans Zorg Nu!

Er is frictie tussen de noodzakelijkheid van zorg en de eis om niet met psychiaters te willen praten. Waarin ligt de noodzaak? Dat is de grote psychische nood die transgenders zeggen te voelen vanwege hun dysforie, maar ze willen geen patiënten zijn. Het probleem is dat het alleen te diagnosticeren is op grond wat ze zelf zeggen, er is geen fysieke test, er is geen bewijs dat mensen ‘in een verkeerd lichaam’ geboren worden. Dat is toch meer iets voor een psychiater dan voor mensen zelf.  De operaties en hormonen geven voor sommige mensen verlichting van die dysforie, maar niet voor iedereen en op de langere termijn ook vaak niet, zo blijkt uit o.a. Zweeds onderzoek. 

Vaak stellen transgender-belangengroepering dat er bijna geen mensen met spijt van hun transitie zijn, hoewel deze mensen er wel degelijk zijn, ook in Nederland. Dan denk ik, dat moet toch verschrikkelijk zijn, als je zulke onomkeerbare behandelingen ondergaan hebt, omdat je zelf meende dat dat het beste voor je was en de doktoren daar in mee gingen? Overal in de wereld zie je, hoe laagdrempeliger de zorg, hoe meer transgenders met spijt. Laten we die drempels dan koesteren, ook al denk je nu op dit moment dat het voor jou het beste lijkt in je leven als je in je laat snijden en synthetische hormonen neemt waar je lichaam niet voor gemaakt is. Je geest en je lichaam veranderen zoveel gedurende je leven, zorg goed voor beide en denk niet dat zoals je nu over je zelf denkt, je altijd zo zult blijven doen. 

In deze video komen medici, ouders en detransitioners aan het woord.

In deze video spreken twee detransitioners over hun (de-)transitie en hoe snel ze bevestigd werden in hun ideeën over hun trans-zijn en wat de gevolgen van de behandelingen zijn. Ook praten ze over ’60 minutes’, een nieuwsprogramma/documentaire waar ze in te zien waren. Vanaf ong. 23 minuten, maar ook daarvoor is het interessant.